Scrollend door mijn feeds, kijkend naar glimlachen, poses, zorgvuldig gecureerde selfies en perfecte hoekjes, vraag ik me af: wanneer was de laatste keer dat we écht naar onszelf keken? Niet naar hoe anderen ons zien, niet naar wat likes of algoritmes belonen, maar naar wie we werkelijk zijn wanneer niemand kijkt.
Online representatie is een performance geworden. Een constante oefening in profilering: we bouwen een identiteit op die aantrekkelijk, interessant en bewonderenswaardig is. Maar het gevaar schuilt erin dat we beginnen te geloven dat dit digitale zelf ons echte zelf is.
En dan komt het bereik. Likes, shares, comments: cijfers die ons zeggen of we goed genoeg zijn. En wanneer onze performance niet het gewenste bereik krijgt, passen we onszelf aan. Een ander filter, een andere pose, een andere caption. Elke wijziging lijkt klein, maar samen vervagen ze steeds meer de grens tussen wie we écht zijn en wie we online willen zijn.
We raken verstrikt in de reflecties van onze eigen persona. Elke post, elke story, elke aanpassing versterkt het idee dat dit “ik” is. Maar het echte zelf, met onzekerheden, twijfels en imperfecties, blijft vaak onzichtbaar.
Dit proces wordt versterkt door influencers, de zelfverklaarde gidsen van online succes en populariteit. Hun zorgvuldig gecureerde leven lijkt een standaard waaraan we onszelf moeten meten. Luxe, perfectie, grenzeloze zelfexpressie, en vaak ook excessen: extravagante reizen, extreme stunts, overdreven uiterlijkheden. Deze beelden zijn niet alleen gemaakt voor aspiratie, ze creëren druk en een constante vergelijking. Wat ooit inspirerend leek, kan snel toxisch worden. Het voedt een cultuur waarin het niet genoeg is om gewoon te zijn; alles moet opvallend, klikbaar, bewonderenswaardig zijn. En elke poging tot imitatie of verbetering kan de kloof tussen het digitale “ik” en het echte zelf alleen maar groter maken.
En nu ga ik niet de dooddoener “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” prediken, maar ik wil wél aangeven: zoek je eigen “gewoon”, en spiegel die niet aan de “gewoon” van een ander. Als jij met een kat op schoot onder een fleecedeken wil hangen, met een kop thee en een film die zo mierzoet is dat je vloer al begint te plakken als je alleen al het dvd-hoesje opent, dan moet je dat vooral doen.
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb nooit een hoge pet op gehad van “influencers”. Voor mij is de term te vaag, en degenen die zich zo noemen lijken vaak vooral bezig zichzelf goed te laten lijken.
Te vaak zie ik voorbeelden van een zelfbenoemde influencer die een Walmart binnenloopt, voor duizend dollar aan kleding koopt “voor arme gezinnen”, en zodra de camera uitstaat gewoon weer teruggaat om een refund te vragen. Het is een performance, niets meer. En toch beïnvloedt dit beeld hoe miljoenen mensen zichzelf en elkaar bekijken.
Maar de echte “ik” is nooit een glossy feed of een zorgvuldig uitgelicht influencerleven. Het echte zelf is rommelig, soms onaantrekkelijk, vol twijfel, tranen, mislukte pogingen en rafelranden. Geen regenbogen en maneschijn, geen constante esthetiek. En toch – of misschien juist daarom – is het in al zijn unieke, ongepolijste vorm ontzettend waardevol. Want dáár, in die imperfectie, schuilt de schoonheid die niemand kan namaken of filteren.
Dus… wanneer was de laatste keer dat je écht naar jezelf keek? Niet naar je profielfoto, je stories of je zorgvuldig bewerkte posts, maar naar dat unieke, ongefilterde zelf dat jou tot jou maakt.
Wanneer was de laatste keer dat je eerlijk antwoordde op de vraag “Hoe gaat het met je?” – zonder maskers, zonder het veilige “Goed hoor” of “Druk, druk, druk”.
En merk je wie er dan blijft luisteren, wie er doorvraagt, wie niet schrikt van jouw echte ik? Dat zijn de mensen die niet vallen voor je online persona, maar die oprecht geïnteresseerd zijn in jou. Dáár zit de waarde, dáár wordt de echte jij gezien. Durf dat te laten zien – dat is pas écht invloedrijk.