🔥 Wanneer was de laatste keer dat je écht naar jezelf keek? 🔥

 Scrollend door mijn feeds, kijkend naar glimlachen, poses, zorgvuldig gecureerde selfies en perfecte hoekjes, vraag ik me af: wanneer was de laatste keer dat we écht naar onszelf keken? Niet naar hoe anderen ons zien, niet naar wat likes of algoritmes belonen, maar naar wie we werkelijk zijn wanneer niemand kijkt.

Online representatie is een performance geworden. Een constante oefening in profilering: we bouwen een identiteit op die aantrekkelijk, interessant en bewonderenswaardig is. Maar het gevaar schuilt erin dat we beginnen te geloven dat dit digitale zelf ons echte zelf is.

En dan komt het bereik. Likes, shares, comments: cijfers die ons zeggen of we goed genoeg zijn. En wanneer onze performance niet het gewenste bereik krijgt, passen we onszelf aan. Een ander filter, een andere pose, een andere caption. Elke wijziging lijkt klein, maar samen vervagen ze steeds meer de grens tussen wie we écht zijn en wie we online willen zijn.

We raken verstrikt in de reflecties van onze eigen persona. Elke post, elke story, elke aanpassing versterkt het idee dat dit “ik” is. Maar het echte zelf, met onzekerheden, twijfels en imperfecties, blijft vaak onzichtbaar.

Dit proces wordt versterkt door influencers, de zelfverklaarde gidsen van online succes en populariteit. Hun zorgvuldig gecureerde leven lijkt een standaard waaraan we onszelf moeten meten. Luxe, perfectie, grenzeloze zelfexpressie, en vaak ook excessen: extravagante reizen, extreme stunts, overdreven uiterlijkheden. Deze beelden zijn niet alleen gemaakt voor aspiratie, ze creëren druk en een constante vergelijking. Wat ooit inspirerend leek, kan snel toxisch worden. Het voedt een cultuur waarin het niet genoeg is om gewoon te zijn; alles moet opvallend, klikbaar, bewonderenswaardig zijn. En elke poging tot imitatie of verbetering kan de kloof tussen het digitale “ik” en het echte zelf alleen maar groter maken.

En nu ga ik niet de dooddoener “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” prediken, maar ik wil wél aangeven: zoek je eigen “gewoon”, en spiegel die niet aan de “gewoon” van een ander. Als jij met een kat op schoot onder een fleecedeken wil hangen, met een kop thee en een film die zo mierzoet is dat je vloer al begint te plakken als je alleen al het dvd-hoesje opent, dan moet je dat vooral doen.

Ik moet eerlijk bekennen: ik heb nooit een hoge pet op gehad van “influencers”. Voor mij is de term te vaag, en degenen die zich zo noemen lijken vaak vooral bezig zichzelf goed te laten lijken.

Te vaak zie ik voorbeelden van een zelfbenoemde influencer die een Walmart binnenloopt, voor duizend dollar aan kleding koopt “voor arme gezinnen”, en zodra de camera uitstaat gewoon weer teruggaat om een refund te vragen. Het is een performance, niets meer. En toch beïnvloedt dit beeld hoe miljoenen mensen zichzelf en elkaar bekijken.

Maar de echte “ik” is nooit een glossy feed of een zorgvuldig uitgelicht influencerleven. Het echte zelf is rommelig, soms onaantrekkelijk, vol twijfel, tranen, mislukte pogingen en rafelranden. Geen regenbogen en maneschijn, geen constante esthetiek. En toch – of misschien juist daarom – is het in al zijn unieke, ongepolijste vorm ontzettend waardevol. Want dáár, in die imperfectie, schuilt de schoonheid die niemand kan namaken of filteren.

Dus…  wanneer was de laatste keer dat je écht naar jezelf keek?  Niet naar je profielfoto, je stories of je zorgvuldig bewerkte posts, maar naar dat unieke, ongefilterde zelf dat jou tot jou maakt.

Wanneer was de laatste keer dat je eerlijk antwoordde op de vraag “Hoe gaat het met je?” – zonder maskers, zonder het veilige “Goed hoor” of “Druk, druk, druk”.

En merk je wie er dan blijft luisteren, wie er doorvraagt, wie niet schrikt van jouw echte ik? Dat zijn de mensen die niet vallen voor je online persona, maar die oprecht geïnteresseerd zijn in jou. Dáár zit de waarde, dáár wordt de echte jij gezien. Durf dat te laten zien – dat is pas écht invloedrijk.

🔥 Hoeveel pijn is een paar views waard? 🔥

Ik scroll door mijn tweede YouTube-feed (die ik gebruik voor onderzoek, zodat ik met mijn persoonlijke account niet in zo’n fuik terechtkom). Ramsey Khalid Ismael (oftewel Johnny Somali) , Korea. Hij blijft in de aandacht bij de juridische en reacties-kanalen die ik volg. Nog steeds provocerend. Nog steeds de grenzen opzoekend, terwijl meerdere rechtszaken tegen hem lopen. Het is absurd en fascinerend tegelijk. Het voelt alsof ik naar een shuttlecrash kijk, maar dan één die tijdens de crash blijft besluiten om olie op het vuur te gooien.

Het doet me denken aan Jackass, die oude tv-show waarin mensen elkaar pijn deden voor amusement, stunts en lachsalvo’s. Toen was het grappig, onschuldig genoeg om te kijken, een collectieve kick van adrenaline en walging. Nu is het anders. Nu is het digitaal, wereldwijd, altijd online. Eén provocatie kan miljoenen bereiken in seconden. En mensen betalen ervoor, doneren ervoor, lachen erom.

Het is niet langer: “Hey, we gaan met een winkelwagen de berg af.”

Het is nu iemand die aan real-life streaming doet, en tijdens de livestream mensen vraagt om geld te doneren. Het is niet meer Jackass; het is een real-life “The Krazy Kenny Show” (seizoen 4, aflevering 15) van South Park. We hebben namelijk al live-streamers gehad die tijdens hun stream stierven, net zoals de “nep-Kenny” in die aflevering overleed bij een stunt.

Het is een vreemde gewaarwording op platforms zoals Kik, Twitch en YouTube Live, want ook al worden sommige provocateurs gebanned, vaak is het niet permanent. Vooral Kik heeft hier een handje van. En elke keer is de reden simpel: het levert aandacht en geld op.

Het is geld vragen voor provocatie. Provocatie voor aandacht.

Ramsey Khalid Ismael doet precies dat: provoceren, pijn minimaliseren, zichzelf presenteren als entertainer, als rebel. De rechtszaken lijken slechts voetnoten, een decorstuk in zijn “show”. Terwijl de wereld kijkt, discussiëert, meme’t, lacht, haat, de pijn die hij veroorzaakt wordt gereduceerd tot content.

Hij is al vaker opgepakt: Japan, Israël, en nu Korea. En Korea bindt er geen doekjes om; er zijn petities getekend om hem met de volle macht van de wet aan te pakken. Dat kan neerkomen op een potentieel maximum van 31 jaar gevangenisstraf.

Ik vraag me af: hoeveel pijn is een paar likes waard? Voor hem, voor hen die het over hem hebben,  genoeg om trending te blijven. Voor zijn publiek,  genoeg om urenlang te discussiëren en te lachen. Voor de slachtoffers? Onvoorstelbaar veel. En dan is er het systeem: platformen die engagement belonen, algoritmes die extremiteit pushen vanwege de kijkers die klikken.

Het is geen Jackass-stunt meer op televisie. Het is een wereld waarin provocatie, haat en pijn in real time kunnen worden gemonetariseerd. Een wereld waarin de grens tussen entertainment en destructie vervaagt. En wij, als toeschouwers, staan erbij en kijken ernaar.

De mensen die geen “fans” zijn van deze persoon of deze content, vragen zich af: zijn een paar likes, een paar views het allemaal waard?

Misschien is dat wel de kern: niet alleen de verantwoordelijkheid van degenen die provoceren, maar ook van degenen die kijken, delen en lachen.

Hoeveel pijn is een paar likes waard? Te veel. Altijd te veel.

En voor ik het door had zat ik midden in een boek van Stieg Larsson .

Content waarschuwing: Omdat ik graag zo accuraat mogelijk dingen uittyp, zullen er later in deze post een hoop scheldwoorden en beschrijvingen zitten. Ik wil niets verbloemen, maar de rauwe kant laten zien. Dus wees gewaarschuwd dat sommige scheldwoorden en beschrijvingen triggerend kunnen zijn.Het is vroeg in de ochtend als ik mijn laptop openklap en haast instinctief een clichéhouding aanneem. Je weet wel: fleecepyjama en sokken, één been op de vloer, het andere op mijn bureaustoel, mijn kont balancerend op dat been, terwijl ik een kop koffie in mijn vrije hand houd.Het icoontje op mijn taakbalk, dat ik lange tijd aanzag voor het broekje van een bekende tekenfilm-muis, blijkt eigenlijk een gamecontroller te zijn en geeft een rood stipje weer.Nu zijn rode stipjes niet zo vreemd; ik zie ze vaker. Vooral als ik in de trein zit en weer zo'n mobiel spel open, word ik verwelkomd door een heksenketel aan rode stipjes. Maar dit keer is het anders. Het programma in kwestie—als je het nog niet geraden had—is Discord. Dit laat doorgaans geen rode stipjes zien, omdat ik elk kanaal waar ik ooit aan heb deelgenomen op mute heb staan. Niet dat dat echt nodig is, want de meeste van die kanalen zijn zo goed als dood.Nieuwsgierig klik ik erop."1 nieuw vriendenverzoek in afwachting," meldt Discord.Het is alweer een hele tijd geleden dat ik die melding kreeg. In het verleden waren het meestal commissiebedelaars—van die types die je avatarplaatje zien (in mijn geval eentje van de getalenteerde kunstenaar Guweiz) en denken dat ze je hun kunst kunnen aansmeren. Of scammers.Ik neem een slok van mijn koffie en accepteer het verzoek. Meteen springt er een privéberichtje open.Gebruiker: "Hoi Lee, lekkere PFP!"
Ik: "Wat is een PFP?"
Gebruiker: "Je profile pic, bro. Ben je bejaard of zo?"
Ik: "Nee, ik had die term gewoon nog nooit gehoord."
Gebruiker: "Cool."Ik kijk naar zijn PFP en moet erop klikken om het goed te kunnen zien. Het blijkt een tekening van een vrouw te zijn die met gekruiste ogen omhoog kijkt, haar tong uit haar mond, kwijlend. Charmant.Een melding laat zien dat we één kanaal gemeen hebben: een server over Warhammer-games. Een klein glimlachje krult mijn lippen als ik terugdenk aan de avonden dat ik met een groep online vrienden Vermintide speelde.Gebruiker: "Ik en een paar anderen zijn bezig met een kanaal speciaal voor ons."
Ik: "Speciaal voor wie?"
Gebruiker: "Je weet wel, gamers, maat. Die geen zin hebben in servers waar je geen lol mag hebben."Ik neem nog een slok koffie en frons. Mijn gedachten dwalen af naar een bepaald type speler—de "edgelords" die niets leuker vinden dan te provoceren met grove taal.Gebruiker: "Dus kan ik je de invite sturen?"Eigenlijk wil ik niet. Maar ergens in mijn achterhoofd fluistert een nostalgisch stemmetje zoete niksjes. Herinner je je nog die ene avond dat jullie op epic moeilijkheidsgraad speelden en het nét haalden? Ja, dat was mooi. Ik werp een scheve blik op Steam—het spel met alle uitbreidingen staat daar gewoon, onaangeraakt. Een golfje schuldgevoel trekt door me heen. Schuld naar mezelf, naar het geld dat ik eraan uitgaf. Maar diep vanbinnen zoek ik nog steeds dat Nintendo-gevoel van samen spelen—en dan bedoel ik echt samen, niet zoals vroeger, toen het jongere broertje of zusje dacht dat ze meespeelden met een niet-ingestoken controller.Ik: "Ja, is goed, stuur maar."Ongeveer een uur later hoor ik het ping-geluidje van een privébericht op Discord. Ik kijk op van het mobiele spel dat ik stiekem leuker vind dan ik wil toegeven en zie dat hij de invite-link heeft gestuurd.Ik volg de link en kom terecht bij TATEr Thoughts.Ik denk er niet echt over na. Het is tenslotte Discord, en servernamen zijn wel vaker… apart en deze komt op mij over als een woordgrapje op tater tots. (oh, hoe fout ik zat)Ik klik door de gebruikelijke regels en beland in de General chat.Gebruiker: "Ah, cool, Lee, je bent er. Welkom, man!"
Ik: "Jep, ik dacht: laat ik eens kijken hoe het hier is."
Gebruiker: "Nice, kijk lekker rond, man."
Meerdere gebruikers: "Welkom, Lee."
Gebruiker: "Ik vind je PFP echt KG, Lee."(Voordat mensen zich afvragen waarom 'Lee' mijn Discord was A-me-Lee, ja... was)Gebruiker: "Lee is m'n 5e Sweep @Admin."
Admin: "Vet man, echt vet, stuur me een bericht en ik geef je een sleutel voor de bezemkast."
Gebruiker: "Kan niet wachten."Sweep? vroeg ik mij af, is dat de term die wordt gebruikt voor invites? Ook vraag ik mij af wat die bezemkast is.
Ik besluit om 'admin' een privébericht te sturen en te vragen waar het over gaat.Ik: "Hey, ik denk, vraag het even hier om de gewone chat niet te spammen, maar... ik vroeg mij af wat 'sweep' en de bezemkast is."
Admin: "Dat staat allemaal in 'meldingen', maar ik geef je wel even een samenvatting. Elke keer als je iemand uitnodigt en ze joinen, krijg je een sweep. Bij 5 sweeps krijg je van één van de admins toegang tot de bezemkast. Daar kun je kijken of een van de bezemstelen al een sitrip heeft van de OF van het mokkeltje dat je wil zien. Zo niet, kun je een verzoek indienen en zal een steel kijken of hij het voor je kan fixen. Als je zelf wat mokkelpics hebt, kun je die aanbieden voor toegang tot de bezemkast. Des te meer prime-meat, des te sneller krijg je toegang."Als ik nog een koffie in mijn handen had gehad, weet ik zeker dat ik als die Mr. Bean meme naar mijn scherm had gestaard terwijl de koffiebeker uit mijn handen valt... Ik had toen nog niet door dat deze interactie het begin was van iets vele malen erger.Mijn Discord bleef maar bliepjes geven en ik zag dat ik redelijk vaak in iemand zijn mention stond in TATEr Thoughts.
Ik klikte op het kanaal, en mijn hart sloeg om als ik naar de General Chat kijk; klaarblijkelijk is de server ontwaakt. Naast de vele "Welkom Lee" berichten wordt gebruiker ook gefeliciteerd met zijn 5de sweep, en wordt er gevraagd welk OF hoertje hij in de bezemkast gaat kiezen. Andere opperen namen die zij zelf graag willen zien en vragen Gebruiker of hij die wil kiezen en hen dan wat "vlees testjes" willen sturen. Gebruiker geeft aan er aan te gaan denken.
Als een ander op de site een artikel deelt over Andrew Tate, besef ik dat TATEr Thoughts... niet een woordgrapje is...Gebruiker: "Tering, man, dat is wat je krijgt als die kankerhoeren hun zin krijgen. Ik bedoel, die vent is de fucking GOAT, en dat kunnen ze niet hebben. Als ik een wijf was geweest, had ik het een eer gevonden om geTATEraped te worden. Op die manier heeft zo'n kutje tenminste nog wat van waarde."Ik staar naar mijn scherm; ik had al zo veel mokken laten vallen dat ik naar de Action zou moeten gaan om goedkope in te slaan, om ook die te laten vallen.Ik draai mij om en kijk naar mijn boekenkast. Daar in één van de vakjes staat ie...

Des te langer de chat doorgaat, des te duidelijker wordt het in wat voor een server ik zit. Alles in mijn hoofd schreeuwt dat ik weg moet gaan, maar toch voel ik me nu een heel klein beetje Lisbeth Salander, ook al ben ik geen coole hacker. Met trillende vingers klik ik op de andere kanalen in de server; ze hebben allemaal redelijk onschuldige namen, maar de content is allesbehalve onschuldig.In het kanaal "bot pics" word ik geconfronteerd met deepfake pornografische en sommige uiterst gewelddadige foto's. Mijn maag draait zich om; ik herken enkele van de gezichten. Het zijn de gezichten van cosplayers die een aantal van mijn neefjes volgen op Instagram, allemaal "jonge" meiden.Ik moet denken aan diezelfde neefjes. Ik vermoed dat ze zeker op Discord zitten. Een bal vormt zich in mijn maag bij de gedachte: "Zullen ze ook hier zitten?" Ik zie beelden van de mennekes die allemaal vuige dingen roepen over vrouwen, alsof het een "rite of passage" is, eentje die wordt aangestuurd door een "cult of personality" die zich gevormd heeft rondom... Tate. Een man die is gearresteerd voor mensenhandel, en een man die door de mannen en vermoed ik, jongens, hier op deze Discord wordt aanbeden als een boegbeeld, of meer een toonbeeld van mannelijkheid.Als ik terugspring naar de "General chat", gaat het gesprek nog steeds over "kankerhoeren, tering sletten, bitches, mokkels en pikbekleders." In de chat zijn ze nog steeds boos dat Tate is opgepakt, maar dat Trump hem naar de VS haalt om hem dan een pardon te geven, dat vinden ze machtig. Meer verwensingen worden geuit, waarna het gesprek zich concentreert op Trump en Wilders, want Wilders moet net zoals Trump gewoon die kanker asielzoekers het land uitschoppen. "Net zoals die kutmarokkanen en Turkse schapenneukers," schrijft één van hen, wat wordt opgevolgd met: "Tenzij het een lekkere Fatima is, die ik wel in mijn gat ram."Ik wil hier weg. Elke minuut, elk chatbericht dat ik lees, zorgt ervoor dat ik me smeriger voel. Zou ik een Lisbeth kunnen zijn? Wil ik het wel? Wanneer ik terugkom van een reisje naar de supermarkt, zie ik dat ik weer een privébericht heb van "Gebruiker."Gebruiker: "Lee, je bent stil in de chat, man."
Ik: "Was afk, en had ook wat dingen gevraagd aan Admin."
Gebruiker: "Cool, hey, je was mijn 5e... Eigenlijk maak ik het niet vaak, maar ik zal je wat foto's sturen die ik net heb gehad."Nee, denk ik, ik wil ze niet zien...Ik: "Nah, niet nodig joh, ik ben goed."
Gebruiker: "Hoezo niet? Het is een lekker kankerwijfie, man. Je bent toch geen ranzige flikker of zo? Want die horen hier niet. Ben je een kankerhomo?"Mijn vingers trillen... Ik zie het menuutje staan. Ik wil zo graag de "Block" aanklikken.Ik: "Nee."
Gebruiker: "Fijn man, hier moet je kijken, dat is fucking pikmateriaal toch?"Ik reageer niet op zijn opmerking; de fotolinkjes negeer ik.Ik: "Ik vraag me af hoe ze aan al die foto's komen."Ik moet het weten, ik wil het weten. Zijn het allemaal nep foto's? Of is er meer aan de hand?Gebruiker: "Dat is makkelijk, man. De bezemstelen gebruiken een CC en nemen zogenaamd een duur betaald OF'tje, rippen dan de hele site en plaatsen dan een claim dat ze de charge niet herkennen. Wij de content, de OF-hoeren geen cent."Diefstal dus... Ik voel mijn bloed koken en wil maar al te graag weg, weg van deze personen. Maar ik besef ook dat ik een soort van toegang heb, toegang tot een wereld vol mannen die vrouwen haten.Ik sluit mijn laptop en loop naar buiten. Mijn buurman begroet me en begint daarna tegen zijn kat aan te praten, zoals hij vaker doet. Ik haal diep adem en vervloek mezelf dat ik ben gestopt met roken, want ik zou er nu wel één kunnen gebruiken. Maar ik ben sterker dan dat. Ik stap weer naar binnen en ga aan mijn keukentafel zitten. De laptop lijkt me aan te kijken, alsof het ineens een boos, aardig ding geworden is. Even voel ik me oud als ik naar mijn laptop kijk en moet denken aan de oven uit Home Alone.Ik schud de gedachte van me af en neem een wortel uit de koelkast, die ik met mijn ogen fijnmaal tussen mijn tanden.Ik loop terug en klap de laptop open. "Gebruiker" heeft meer dingen gestuurd, maar ik wil niet meer. Ik wil niet meer lezen, niet meer zien.Met een aantal klikken heb ik Gebruiker en Admin op mijn blocklijst staan en ben ik weg uit de server, nadat ik van alle drie melding heb gemaakt bij Discord... hopend dat ik goed nieuws krijg.Goed nieuws blijft uit. Wat er wel komt, is een bericht waarvan ik me nog slechter voel. Het antwoord van Discord komt neer op: "Servers zetten hun eigen regels. Discord kan niet alles controleren. Zolang een server geen illegale content bevat, kunnen we niks doen. Je kunt zelf een server verlaten en als iemand je erge berichten stuurt, kun je deze personen blokkeren."Dat is het. Dat is alles wat ik terug hoor...Een server waar met de belofte van gestolen content jongens en mannen worden geworven. Een wereld vol vrouwen haat, waar niks aan gedaan wordt, want de plek waar het gebeurt ziet het niet als illegaal. En als ik dan naar het nieuws luister, en hoor hoe in de wereld vrouwen rechten onder druk staan...wordt ik verdrietig...en boos...Mischien heb ik toch een beetje  Lisbeth Salander in me. 

Gebrandmerkt door het internet.

Ze zeggen dat woorden geen wapens zijn. Maar woorden snijden, branden, laten littekens achter die nooit volledig helen. Online haat, manipulatie, en toxische trends vormen een digitale slachting—en vooral jonge meiden en jongens betalen de prijs.

Dat een haatbericht je niet echt kan raken is onzin. Maar wat als de wonden niet fysiek zijn? Wat als ze dieper snijden dan een mes ooit zou kunnen?

Elke like is een duim omhoog richting de afgrond. Elke swipe een stap verder weg van de realiteit. Elke filter wist een stukje van wie je écht bent, tot er niets meer overblijft dan een digitale schim—gevormd door algoritmes, gevoed door onzekerheden, verminkt door de blik van een publiek dat je alleen waardeert zolang je perfect in hun plaatje past.

Influencers prediken zelfliefde terwijl ze je laten verdrinken in onhaalbare idealen. De online wereld fluistert je toe dat je niet goed genoeg bent, terwijl het je ondertussen langzaam opslokt, monetiseert en verpulvert.

 

Het internet vergeet niets. Maar het vreet je wel levend.

🔥 Hoeveel pijn is een paar views waard? 🔥
🔥 Wanneer was de laatste keer dat je écht naar jezelf keek? 🔥

📌 SCROLL. SWIPE. DIE. – Waar we de waarheid blootleggen, ongefilterd en rauw.